نبی اله ابراهیمی
دبیر ریاضی مدارس شهرستان کاشمر
nollaha@yahoo.com
مقدمه:
حمد و ثنای بی حد، سزاوار خداوندی است که به مقتضای لطف خود عالم را آفرید و در میان موجودات، آدم را به طلعت «وَلَقَدْ کَرَّمْنَا»[1]مفتخر گردانید و برای وصول به کمالات، وی را به دو حجت ظاهر و باطن[2]مزین و مجهز فرمود و همواره در طول تاریخ ،برگزیدگان و سفیران خود را، هادیان راه و مشعلداران شبستان آدمی قرار داد که «الْحُجَّةُ قَبْلَ الْخَلْقِ وَ مَعَ الْخَلْقِ وَ بَعْدَ الْخَلْقِ»[3]
کاروان آدمی در پرتو این دو نعمت عظمی به سیر تکاملی خود ادامه داد تا سر انجام با بعثت پیامبرخاتم صلي الله عليه و آله به اوج کمال خود رسید. همان گوهری که تقدّم نوری و تأخّر ظهوری داشت. و فرمود:«كُنْتُ نَبِيّاً وَ آدَمُ بَيْنَ الْمَاءِ وَ الطِّينِ(أَوْ بَيْنَ الرُّوحِ وَ الْجَسَدِ)»[4]
هنوز سجدهء آدم نکرده بود ملک که بود گَرد سجود تو بر جبین ما را
آدم(ع) از او خَلعَت صَفوت گرفت. نوح(ع) با توسل به ذیل عنایت او از آن طوفان مهیب مصونیّت یافت و خلیل(ع) حلیه خُلّت از بذل توّجه او برخود آراست و موسی(ع) به یُمن او نعلین قُرب پوشید و عیسی(ع) تاج رفعت از برکت او بر سر نهاد.